در قزوین طوایف مختلفی از لرها،ترکها،الموتیها،فارسها،گیلانیها،کردها،تاتها،افاغنه اعراب زندگی میکنن.
اگر شما هم در شهری زندگی میکنید که تنوع اینچنینی از اقوام داره ، حتما در اوایل کاسبیتون در دکان عطاری، با مشکل نامهای ادویه جات برخورد خواهید کرد.
بعنوان مثال لُرها به ادویه کاچی، میگن “داروی گرم” ، ترکها میگن”یراق کاچی”.
لر ها به ادویه کاری میگن “هفت دارو” یا “همه کاره”.
افغانها به فلفل میگن “مورچ” و به فلفل کوبیده میگن “مورچ مَیدَه”.
الموتی ها به زردچوبه میگن “آلت”.
ترکها به فلفل سیاه میگن ” ایستی اوت”
این مساله بقدری در گذشته حائزاهمیت بوده که حتی علما کتابهایی نوشتن و گیاهان دارویی رو در مناطق مختلف با نامهای مختلف بررسی کردن و نام یک گیاه در چندین زبان و گویش رو استخراج کردن و فهرست کردن.
اهمیت این مساله وقتی خودش رو نشون میده که فرض کنید در کتابی از یک نویسنده شرق ایران نوشته شده آلاله برای عفونت خوبه، بعد یک طبیب سمت غرب ایران شاخ در میاره، چون تصورش از آلاله همون لاله هست.
اما وقتی دقیق بررسی کنه می بینه که اون طبیب شرقی منظورش از آلاله ، کاکوتی بوده😶
خلاصه خودتون رو برای همچین مواردی آماده کنید.
عطار خوب عطاریه که گویش های محل زندگیش رو بلد باشه یا بلد بشه 🙂🙂🙂
سمت شما اوضاع چطوره؟
شما هم مثل ما دارای شهری با تنوع گویش و زبان هستین؟
شما هم چند تا مثال مثل بالا برامون بنویسید که یاد بگیریم🙂
تو شهر ما به کاکوتی میگن چای کوهی. و جالبتر اینه که به بادرنجبویه گل هم میگن جای کوهی.
…به زنیان میگن کِسِرگ
به پوکه درخت بید که تو کتابها نوشته فوت فوته …تو محل ما میگن پاته بید